17 Ağustos geldi yine... Ve yine söylenecek bir şey yok...Dilimde dolanan bir şarkı bugün.... Bölük pörçük hatırımda... ve sanki hatırladığım her kelime o anı yaşatırmış gibi çığlıklar atıyor zihnimde...
Kaç sene oldu?
Zaman durdu.
Kaç çiçek soldu?
Hani bir sarı fırtına koptu zamansız
Kaç tohum filiz dondu.
Hani bir acı yel savurdu.
Yürekler son defa vurdu.
Kimi ses verdi, kimi veremedi, kiminin duyduk sesini kiminin duyamadık, kiminin sesine ses verdik kimine veremedik. Kimine ulaştı eller kimine gecikti.. Kimi hiç bilmedi ellerimizle kazdığımızı toprağı, kimileri bildi gördü üstümüzde enkaz olmadan da onlar gibi ezildiğimizi, çaresizliğimizi....
Kaç gece yalnız kalamadık evlerde, kaç gece uyumadan bekledi babalar, kaç gece anneler çocukların yanında uyudu, kaç gece hazırlandı çantalar, kaç gece ortada bırakıldı battaniyeler fenerler...Sonra ... sonra yavaş yavaş aslına döndü her şey...
Tıpkı diğer yaşananlar gibi...
Tıpkı çoğu zaman hayata bakış açımız gibi...
Tıpkı genelde kendimize yaptığımız gibi...
Tıpkı bir çok konuda düşündüğümüz gibi, söylediğimiz gibi..
"Yapacak bir şey yok ...." "Hayat devam ediyor..." "Böyle gelmiş böyle gider..."
Ve... "Kader ne yaparsın...."
Hepsi bu kadardı...
Ve bunlar her şeyi açıkladı....
Oysa böyle olmamalı , bu kadar basit olmamalı , bu kadar teslimiyetçi mi olmalı ...
Yapacak daha çok şeyimiz olmalıydı, olmalı...
Bunca zamandan sonra "Allah tekrarından korusun" şeklinde sadece durumu Allah'a havale etmekten ve bizim sadece seyirci olmaktan öte bir şeyler olması gerekmez mi? Bu mudur, böyle mi söyler gerçekte inancımız?
Hani nerede önlemlerimiz? Hani ne kadar donanımlıyız?
Neden hala daha güvenli değil sözlerimiz..
Neden hala üzüntüyle anıyor ve korkuyla bekliyoruz diyorum...
Biz ne yaptık bunca zamandır...
Ne kadar sağlam durabiliyor artık binalarımız
Ne kadar dürüst çalışıyor işinin gerçekten ehli insanlarımız
Ve ne kadar güvenli ve dik omuzlarımız, korkusuz gözlerimiz...
SESİMİ DUYAN VAR MI ???
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder