NE ÇOK İHTİYACIMIZ VAR SEVGİYE...

Ne çok ihtiyacımız var sevgiye... Ne çok boşluk var içimizde.. ne az dile getirir olduk sevgimizi.. ve ne az duyar olduk sevgi cümlelerini... ne kadar az gülümsüyor ne kadar çok somurtuyoruz... ne zaman unuttuk sarılmayı... ne çok mesafe koyduk aramıza... Ne çok esirger olduk kendimizi, sevgimizi ...
Nerden öğrendik tüm bunları... ne zaman öğrendik.. kimden öğrendik... biz öğretmenler onca şey öğretmeye çalışıp başaramazken kimler bu kadar iyi öğretmen oldu bize... Nasıl bu kadar kalıcı oldu öğrendiklerimiz....
Ofise gelen öğrencilerimiz kapıyı ardına kadar açıp yüzümüzde kocaman bir gülümseme ile kucaklayınca onları uzun bir süre şaşkınlık yaşıyorlar resmen. Sonra öylesine alışıyorlar ve öylesine hoşlarına gider oluyor ki bu kez de ayrılmak istemiyorlar burdan.. Ve seansların sonlarına doğru nasıl da düşüyor omuzlar nasılda üzgün yüzler.... nasıl da uzatma çabasında oluyorlar görülmeye değer...
Bugün seansları biten bir öğrencimiz yaklaşık bir haftadır soruyor " yine gelebilecek miyim? " İstediğim zaman uğrayabilir miyim?" Ve istisnasız her gün bu cümleleri tekrarlayıp teyit edilmek istiyor...
Biliyoruz  ki bu üzüntü eğitimimizden onlara katkılarından çok daha öte bir nedenden kaynaklı... Onaylanma, değer görme, önemsenme ve elbet sevgi...
Ne çok ihtiyacımız var sevgiye...